‘Ενας Eric Alexander όπως δεν τον έχουμε ξανακούσει εδώ και 25 χρόνια! Ο θεματοφύλακας της παράδοσης του mainstream, με τον άψογο κλασσικό ήχο στο τενόρο σαξόφωνο, για πρώτη φορά σε μοντέρνο trio format, καινοτομεί και λάμπει, ενσωματώνοντας, επιτέλους, την υψηλή του δεξιοτεχνία και μουσικότητα σ’ ένα πιο σύγχρονο ρυθμικό περιβάλλον. Επίσης δεν περνάει απαρατήρητη και η αίσθηση της Κολτρεϊνικής Πνευματικότητας που φαίνεται ότι έχει πια κατοχυρώσει.
Υπάρχει όμως και η αρνητική άποψη: Εντάξει, εδώ κοπιάρει επιδέξια το ύφος του Coltrane, εμπλουτίζοντάς το και με τις δικές του γνωστές φράσεις, αλλά πόσο δημιουργικό είναι αυτό για τη τζαζ σήμερα;
Όπως και νάχει, εύχομαι αυτή η εξέλιξη να έχει συνέχεια, διότι ο Eric παίζει πράγματα που μόνο λίγοι σαν κι αυτόν είναι σε θέση να παίξουν και η αλήθεια είναι ότι μας είχε κουράσει επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια..
Τέλος, θεωρώ ότι ένα άλμπουμ του Eric, όπως αυτό, οφείλει να υπάρχει στο modernjazz.gr και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του!
Eric Alexander, tenor saxophone; Dezron Douglas, bass; Neal Smith, drums
Σιγουρευτείτε ότι ακούτε καλά το μπάσο και όλα τα χρώματα του τενόρου!